Przede wszystkim wspaniałą opiekę, tak lepszą o niebo opiekę niż w miejskim przedszkolu, starszych Pań które nie mogą się już doczekać pójścia na emeryturę (w większości to są realia). Po drugie :zyskamy profesjonalna opiekę opiekę nawet do późnych godzin popołudniowych, nie wykluczając ferii czy przerw świątecznych oraz wakacji. Dla osób pracujących, a nie mogących się wesprzeć pomocą babci czy dziadka - to bardzo ważny argument. Nawet Ci pracujący w "wymarzonych" godzinach przedpołudniowych, w trybie jednozmianowym, mogą często nie mieć gdzie zostawić pociechy bo muszą pracować wtedy jak przedszkola miejskie mają już wolne - spokojna głowa o nasze dzieci. To jak szkolone sumiennie i dobierane są Panie wychowawczynie w prywatnych jednostkach, to niespotykana sprawa. 

Nie ma mowy o ich wypaleniu zawodowym, o gorszym dniu, o winie niesfornych dzieciaków. Posiłki. Kolejna sprawa. Zachęcanie do ich zjedzenia, troska o ich pełnowartościowość, minimalna ilość tak wszechobecnych niestety teraz w życiu dzieciaków słodyczy, to nasze szczere życzenia. Pełna współpraca w tym temacie. To wszystko przemawia za prywatnymi placówkami coraz częściej. Minusem są koszty, nie małe dla wielu, ale czy cena za dobro naszych skarbów jest aż tak wysoka by jej nie zapłacić a mieć spokojną głowę pracując i zarabiając na ich utrzymanie? Podliczając koszty przedszkoli miejskich plus stresu jaki nam towarzyszy przy zostawieniu w 30 osobowej grupie naszej płaczącej pociechy - wyjdzie nam na jeden wynik.

Potem pytanie gdzie do podstawówki? Po trzech latach czesnego w wysokości kilkuset złotych mówimy często, no nie, już koniec, teraz szkoła państwowa, nie damy rady dalej. Pewnie koszty są jeszcze wyższe. Szkoda że polowa grupy przedszkolnej idzie do prywatnej szkoły, ale już nie damy rady. Otóż koszty są porównywalne. Często niższe przy dwojgu bądź większej ilości dzieci. Zajęcia dodatkowe w cenie, możliwość odrobienia lekcji jeszcze przed powrotem do domu, dodatkowe godziny matematyki i polskiego, kilka języków, basen, tenis czy w-f trzy razy w tygodniu. Czyż to nie są wystarczające argumenty? 

Mnie przekonały. Dobro dziecka, efektywne zorganizowanie mu czasu, uczenie systematyczności i sumienności od małego - rzutują na jego przyszłość samymi profitami. Pytajmy. Rozmawiajmy. Nie zamiatajmy pod dywan i nie bójmy się nowości i ryzyka. To wbrew pozorom nie są placówki (chodzi mi o płatność za nie), rozpuszczające dzieciaki, one nie uczą próżności i zarozumialstwa. To nie to że za szkołę się płaci i dziecko nie musi się już uczyć. To jednostkowe przypadki, że kilkoro z dzieciaków przechwala się że ich szkoła jest lepsza bo jest płatna. Wiele, najwięcej zależy od rodziców, od wiedzy którą przekażemy dzieciom na ten temat, jak opiszemy jak to funkcjonuje, jakich cech uczymy ich, jakie wartości wtłaczamy. 

Myślę że to że do społecznej szkoły ponadpodstawowej idzie córka naszego lekarza rodzinnego, czy adwokatki, z której usług korzystaliśmy - to nic złego, powinno to być inspirujące do większych osiągnięć w życiu, do ciężkiej pracy która da nam dobrą pracę zawodową w przyszłości. Myślmy tymi kategoriami a nie wpierajmy sobie do głów tego że wychowamy "snoba". Brednie. Przecież snobem może być też dzieciak ze szkoły miejskiej a to my je wychowujemy też. Plus wykwalifikowani i wspaniali nauczyciele, których wspominamy miło jeszcze w życiu dorosłym. Obalmy mity, zainwestujmy w przyszłość naszych dzieci. Żeby im było łatwiej w życiu.